இத்தனைக்கும் நான் வெறுமனே நடந்துதான் செல்கிறேன்

அன்பின் அடி துள்ளும் தூசு
காணாதிருக்கும் சொல்
தனிப்பாடலானது

ஒரு நதியிடமிருந்து தப்பிவந்த எறும்பு
எதன்மீதோ
ஊரத் துவங்கியிருந்தது…

வீடு பெருக்கிக்கொண்டிருந்தவள்
மூச்சு வாங்குகிறதென்று
மின்விசிறி இயக்கினால்

ஓர் இனிய நினைவூட்டலைப் போலிருக்கும் புகைப்படக் கண்காட்சிக்குச் செல்கிறீர்கள்.

பல்லாண்டு காலங்கள் கரைந்தபின்
மீண்டும் உயிர்த்தல்
வரமென்றே கொண்டார்கள்.

நகர்வின் அசைவில் சுமை அழுத்தம்
குறைத்துவிட ஒன்றன் பின் ஒன்றாக
வால் பற்றித் தொடரும் களிறுகளாய்
அசையத் தொடங்குகின்றன

பூரான்களை நீ அடக்குவதேயில்லை
அதன் போக்கிற்கு அலைகின்றன

சிறு குழந்தையைப்போல்
நடை பயில்கிறதோர் காற்று

குகைகளுக்குள் இருந்து
இறகுதிர்ந்த பறவைகள் பலவும்
எழத் தொடங்கின

நான் ஒளித்து வைத்திருந்த கத்தியை எடுத்து டேபிளில் வைத்தேன்.

சிந்தாது விளிம்பு நிறைந்து ததும்பும்
அமுதுக்குவளைபோல்
அவர் நின்றார்.

என்னை மென்மையான நிறங்களாக
மாற்றும் கணங்களிடை
அறை முழுவதும் நிரம்பி வழிகிறேன்

அன்று அப்படியொன்றும் பிரமாதமாக
நிகழ்ந்துவிடவில்லை, என்றும் போல

நிறைந்து விட்ட
மூத்திரப் பையுடன்
அலைகிறேன் ஒதுங்க இடம்தேடி

அருகில் தெரிகிறாள் நிலா.
நம்பிக்கையுடன் இருக்கிறேன்.

அந்தப் பறக்கும் பாய்மீது
அமர்ந்திருப்பது ஒருவனா? குழுமமா?