‘காலம்’ என்ற கருப்பொருளில் ஓர் அரூப ஓவியமாகத் தீட்டலாம் என்று தோன்றினாலும் தூரிகைகளைக் கையில் எடுத்து மாதங்களாகி இருந்த நிலையில், பார்ப்போம் என்று விட்டேன். அத்தோடு, செய்துகொண்டிருக்கும் பெரிய நாவல் வேலையில் அதனை முற்றிலும் மறந்தும் போனேன். நத்தார் தினத்துக்கு ஒரு வாரம் இருக்கையில் மீண்டும் நடைப்பயிற்சியின்போது நினைவுக்கு வந்தது. காலம், நேரம் போன்றவற்றைத் தீட்டுவதென்றால், எப்படி என யோசித்தவாறே நடக்கையில், கணக்கே இல்லாத, ஒழுங்கான, ஒழுங்கே இல்லாத, சீரானது போன்ற, சீர் என்ற ஏதுமற்ற, முன்னுரைக்க முடியாத, முன்னுரைக்க முடிந்த நேர்கோட்டு, வளைந்துநெளிந்த எண்ணற்ற பாதைகளாக ‘காலம்’ என் மனத்திரையில் விரிந்ததை உணர்ந்தேன். எதுவும் தெளிவில்லாத கலவையானதோர் அரூப உணர்வுதான். என்னதான் வருகிறதென்று பார்ப்போம் என்று பென்சில் தீட்டல் போன்ற முன்னேற்பாடுகள் ஏதுமின்றி நேரடியாகத் தூரிகைகளை எடுத்தேன். மனத்தில் தோன்றியதைத் தோன்றிய விதத்தில் மூன்று தினங்களில் மூன்று கட்டங்களாக, சின்ன சின்ன உத்திகளைச் செயல்படுத்தி படிப்படியாக முன்னெடுத்தேன்.
தொழில்நுட்பத்தின் பேராற்றலின் முன் நாம் மூச்சுத்திணறி நிற்கும்போது அதன் அரசியலை, ஆக்கிரமிப்பை, உளவியல் நெருக்கடியை, சூழல் நெருக்கடியை விரிவாகப் பேசுவதற்கு…
ஒரு புனைவின் ஆதாரக் கேள்வி வாசிப்பவருக்கும் சரி எழுதுபவருக்கும் சரி, ஏதோவொரு மாற்றத்தை உருவாக்குகிறதா, முன்பறியா இடங்களுக்கு இட்டுச்செல்கிறதா, நமது…
ஓவியர் டிராட்ஸ்கி மருதுவின் கற்பனை உலகிலிருந்து ஐந்து சித்திரங்கள்
அன்பு நிகழ்த்தும் நம் ஒவ்வொரு அன்றாடச் செயல்களுமே சடங்குகள்தாம் அல்லவா?
அபாய மணி ஒலிக்கும் காரியத்தை வரலாறு நெடுக ஏதோ ஒரு நபர் செய்துகொண்டுதான் இருக்கிறார். அவர் அதைத் தன் கலையின்…