செழித்துப் பெருத்திருந்த
அந்த ஆப்பிளின் மையத்தில் விழுந்த
முதல் கடியின் முடிவில்
என் வயிறு குபுக்கென
உப்பத் தொடங்கியது!
சிதைந்திருந்த பகுதிக்குப் பக்கவாட்டில்
பாந்தமாகப் பற்களைப் பதிக்கப் போக
இடுப்புப் பெருத்து
சட்டைப் பொத்தான்கள் சிதறித் தெறித்தன.
ஆப்பிளின் கீழ்ப் பகுதி காணாமல் போனதும்,
வயிறு கால்களை உள்ளிழுத்துக் கொண்டதும்
ஒரே நேரத்தில்தான் நிகழ்ந்தது.
வாய்க்குள் சிக்கிய விதையொன்றைத்
துப்பியபோது
என் பல்லொன்று பறந்து போனது.
கடிக்க முடியாத அளவுக்குக்
கனிவாகிப் போயிருந்த இப்பற்களைக்கொண்டு
எஞ்சியிருக்கும் காம்பை
என்ன செய்வதெனக்
குழம்பிக் கொண்டிருக்கும்போதுதான்
கவனித்தேன்
சிவப்பு நிறத்துக்குள் சிக்கிக்கொண்டிருக்கிற
என் உடலை!
அதே தருணத்தில்தான்,
எனக்கெதிரே
நின்றுகொண்டிருந்த
காம்பு வைத்திருந்த நான்,
ஓர் ஆப்பிள் வெட்டும் கத்தியை
அதீத நிதானத்துடன்
என் வயிற்றுக்குள் செருகினேன்!
புகைப்படம்: sharas clickz – https://www.instagram.
தொழில்நுட்பத்தின் பேராற்றலின் முன் நாம் மூச்சுத்திணறி நிற்கும்போது அதன் அரசியலை, ஆக்கிரமிப்பை, உளவியல் நெருக்கடியை, சூழல் நெருக்கடியை விரிவாகப் பேசுவதற்கு…
ஒரு புனைவின் ஆதாரக் கேள்வி வாசிப்பவருக்கும் சரி எழுதுபவருக்கும் சரி, ஏதோவொரு மாற்றத்தை உருவாக்குகிறதா, முன்பறியா இடங்களுக்கு இட்டுச்செல்கிறதா, நமது…
ஓவியர் டிராட்ஸ்கி மருதுவின் கற்பனை உலகிலிருந்து ஐந்து சித்திரங்கள்
அன்பு நிகழ்த்தும் நம் ஒவ்வொரு அன்றாடச் செயல்களுமே சடங்குகள்தாம் அல்லவா?
அபாய மணி ஒலிக்கும் காரியத்தை வரலாறு நெடுக ஏதோ ஒரு நபர் செய்துகொண்டுதான் இருக்கிறார். அவர் அதைத் தன் கலையின்…
View Comments
அருமை அருமை