இளஞ்சேரன் தனது The Cosmonaut Manifesto என்ற தொகுப்பில் வெளியான ஒரு கவிதையை மொழிபெயர்த்துள்ளார்.
பிரிந்து,
ஆழ விண்வெளியில்.
கீச்சிடும் சத்தம். விண்பெட்டி.
தொலைந்துவிட்டேன்.
காப்பாற்றுங்கள்…
நான் மட்டும்,
விண்பெட்டியில் மிதக்க,
தனிமையில், தனியாக,
சட்டகங்கள் நகர,
காகிதங்கள் ஒரிகாமியாக மடிய,
அகற்றப்பட்ட கம்பிகளும்
கொடூரக் கலைக் காட்சிகளும்
விண்பெட்டியைச்
சவப்பெட்டியாய் மாற்றின.
தூக்கத்திலிருந்து எழுப்பி,
காஸ்மோ புயலில் விடப்பட்ட துணிபோல்
இங்கும் அங்கும் வீசப்பட்டேன்.
கண்களுக்குத் தெரிந்தது-
இருட்டும் அதன் கிரகநரகம்.
மூடுபனியில் மறைந்திருந்த ஜன்னலிலிருந்து
அதே கீச்சிடும் சத்தம்,
காணாத விரலின் எழுத்துகள்
கண்ணாடியில் வரைந்த
கடிதம் எனக்கு:
“தனித்தல்ல…”
தொழில்நுட்பத்தின் பேராற்றலின் முன் நாம் மூச்சுத்திணறி நிற்கும்போது அதன் அரசியலை, ஆக்கிரமிப்பை, உளவியல் நெருக்கடியை, சூழல் நெருக்கடியை விரிவாகப் பேசுவதற்கு…
ஒரு புனைவின் ஆதாரக் கேள்வி வாசிப்பவருக்கும் சரி எழுதுபவருக்கும் சரி, ஏதோவொரு மாற்றத்தை உருவாக்குகிறதா, முன்பறியா இடங்களுக்கு இட்டுச்செல்கிறதா, நமது…
ஓவியர் டிராட்ஸ்கி மருதுவின் கற்பனை உலகிலிருந்து ஐந்து சித்திரங்கள்
அன்பு நிகழ்த்தும் நம் ஒவ்வொரு அன்றாடச் செயல்களுமே சடங்குகள்தாம் அல்லவா?
அபாய மணி ஒலிக்கும் காரியத்தை வரலாறு நெடுக ஏதோ ஒரு நபர் செய்துகொண்டுதான் இருக்கிறார். அவர் அதைத் தன் கலையின்…